Recht Op Wonen

Artikel 23 van de grondwet werd ingevoerd om iedereen een waarborg een recht op wonen te verschaffen. Men zou er van uit kunnen gaan dat de grondwet voor iedereen zou gelden.
Maar niets is minder waar. De ene gemeente wil een heel streng beleid voeren en inwoners die sinds 1991 in een gebied wonen met recreatieve doeleinden verplichten om hun domicilie op een andere plaats te nemen en slechts “sporadisch” te verblijven in dit zogezegd weekendverblijf. De bulldozers die onder de toemalige minister Stevaert Vlaanderen onveilig maakten staat voorlopig op stal. Als het aan sommige burgemeesters afhangt dan worden deze terug losgelaten in een aantal gebieden.
Er heerst een volledige willekeur. De ene gemeente zal een gedoogbeleid hanteren, de andere eerder een repressief beleid. Dit allemaal op het ogenblik dat de Vlaamse regering deze zaak probeert te stroomlijnen in een nieuw decreet.

Dit ontwerp van decreet staat kan je vinden door hier te klikken.

De laatste tijd ontvangen meer en meer bewoners en/of eigenaars van weekendverblijven en vakantiewoningen het bezoek van een deurwaarder. Deze deurwaarder overhandigt dan vaak een document getiteld “betekening – bevel tot uitvoering” en dat betrekking heeft op een oud vonnis betreffende de vakantiewoning. Zo zijn er gevallen bekend van vonnissen uit november 1978 die in juli 2008 opnieuw worden betekend.

Waarom schiet de overheid nu plots wakker, nadat ze vaak bijna 30 jaar heeft stil gelegen? Door de wet van 10 juni 1998 tot wijziging van sommige bepalingen betreffende de verjaring wordt de verjaringstermijn van een vonnis teruggebracht naar 10 jaar. Dit betekent dat de partij die door de rechtbank in het gelijk wordt gesteld 10 jaar heeft om de tegenpartij te verplichten om het vonnis uit te voeren.

De nieuwe wet op de verjaringen voorziet echter in een overgangsperiode. Eén van de gevolgen van deze overgangsperiode is dat de overheid voor 27 juli 2008, de laatste dag van de overgangsperiode, vonnissen opnieuw laat betekenen om een nieuwe verjaringstermijn te starten.

Vele weekendbewoners en eigenaars van vakantiehuizen vrezen natuurlijk dat deze nieuwe betekening meteen de uitvoering van het vonnis met zich zal meebrengen en zij na bijna 30 jaar toch nog zullen verplicht worden om tot afbraak over te gaan.

Er moet echter onderzocht worden of de vonnissen die nu opnieuw worden bovengehaald nog wel uitgevoerd kunnen worden.

Vaak wordt in een strafrechtelijk vonnis een herstel van de plaats in de vorige staat bevolen. Indien dit mee gezien wordt als een straf, dan moet rekening worden gehouden met de verjaringstermijnen voor de tenuitvoerlegging van de straf. Deze gaan van 20 jaar voor criminele straffen tot 1 jaar voor politiestraffen.

In het geval van het herstel in de vorige toestand van de plaats moet ook rekening worden gehouden met het decreet van het Vlaams Parlement van 4 juni 2003 betreffende de ruimtelijke ordening dat de instandhouding van een niet vergund gebouw niet meer strafbaar stelt, onder bepaalde voorwaarden.

De minister van Ruimtelijke Ordening heeft onlangs nog een nieuwe aanpassing van het decreet aangekondigd. Ook bij deze aanpassing kunnen belangrijke veranderingen ten voordele van bewoners of eigenaars van weekendverblijven en vakantiewoningen worden verwacht.

Mensen die onlangs een betekening – bevel tot uitvoering hebben ontvangen doen er dan ook goed aan zich concreet te laten informeren over hun rechten en plichten.